Het was geweldig zo velen van u/jullie te zien tijdens mijn verlofperiode in Nederland. Het was een erg drukke tijd, maar ook een zegenrijke. Neefjes en nichtjes een stuk gegroeid, afgestudeerd, getrouwd; Danit en Lonneke, als nieuwe wereldburgers voor het eerst gezien en al lekker met hen kunnen kwebbelen. Daarnaast ook de verjaardag van mijn moeder en broer, 60(!) jarig huwelijksjubileum van mijn grootouders aan vaders kant en het overlijden van mijn oma, na een periode van ziekte, aan mijn moeders kant.
Een tijd van veel kroketten, stroopwafels, stamppot (al was het er naar Nederlandse begrippen geen weer voor), asperges en aardbeien eten; allemaal dingen die ik in de Filippijnen niet had kunnen eten. Wandelen, winkelen en naar de dierentuin met vrienden, veel presentaties in verschillende scholen en kerkelijke gemeenten geven, waren meer ingrediënten van een bewogen tijd in Nederland. De eerste maand kwam ik dankzij jullie goede verzorging 4 kilo aan!
Het was bijzonder weer Nederlands te kunnen praten, Nederlandse kerkdiensten mee te maken, op stap te gaan met de vrouwenvereniging… te veel om op te noemen. Tot degenen, die ik niet meer kon ontmoeten, zeg ik: “Hopelijk lukt het de volgende keer”.
De eerste dagen was het echt opletten dat ik geen water meer uit de kraan dronk en dat een appel met zeep gewassen moest worden en dan liefst nog geschild ook, voordat je hem kunt eten. Ook heb ik binnen 2 maanden 2 berovingen van mijn portemonnee op het laatste moment kunnen voorkomen. Ik was duidelijk weer terug in de Filippijnen en ben erg blij voor de alertheid/intuïtie om deze 2 keer mijn spullen te behouden en weer in veiligheid te zijn. Blijft u meebidden voor onze veiligheid? Zeker ook nu tijdens de arrestatie en proces van Cison in Nederland.
De meeste van u hebben een foto met mijn nieuwe adres erop gekregen, dat mag u weer vervangen door het onderstaande. We zeggen hier vaak: geen mogelijkheid je te vervelen in de Filippijnen, het gaat altijd anders dan gedacht.
Al verstuurde post komt via een omweg nog steeds bij mij aan. Bekijk hier een foto van mijn nieuwe huis.
U bent natuurlijk nieuwsgierig waarom. Voordat ik op verlof ging is met de veldleiding en het Mindoro team besproken me na het verlof verder in te zetten in de Mangyan kerk en haar Bijbelschool. Enkele weken na aankomst in Mindoro is echter vanuit de leiding aangegeven dat op dit moment —tot mogelijk komende jaren— geen plaatsingsmogelijkheid is voor mij op de Mangyan Bijbelschool. Het Mindoro team heeft op korte termijn onverwacht een aantal mensen verloren om medische redenen en bijna alle overgeblevenen gaan op verlof in de komende maanden.
Het team en het werk onder de Mangyan is al oud (ca. 55 jaar) en heeft zo zijn sporen gezet in samenspel en samenwerking met de Mangyan kerk (MTCA). Zij vinden het daarom niet verantwoord om een nieuwe werker op te nemen die ze niet kunnen begeleiden. Dit is heel jammer voor mij, omdat mijn roeping nog steeds die kant op lijkt te gaan. Tegelijk wordt van ons verwacht een open en dienende houding naar God te hebben voor “nadere orders”. Deze nadere orders lijken ook weer ongelofelijk goed getimed.
In Central Quezon – 4 uur rijden vanaf Manilla naar het Zuidoosten, is er een betrekkelijk nieuw werk van start gegaan in de plaatsen Sariaya, Candilaria en Lukban. Ik werk nu in een team van Filippino’s (in Sariaya: 2 echtparen; in Candilaria: een weduwe en in Lukban: 1 echtpaar). Ik woon in Sariaya, met de twee echtparen en nog een zendelinge, die helaas bijna op verlof gaat. Deze mensen zijn allemaal kerkplanters en evangelisten die nu onder de nieuwe gelovigen mensen willen trainen om het gemeentevormend/groeiende werk over te nemen (lokale christenen betrekken, bij het geven van leiderschap in de nieuwe gemeenten). Het is dan de bedoeling van de evangelisten en kerkplanters om weer verder te trekken, maar dat ik betrokken raak bij training en opleiding.
Op dit moment zitten de pastors aan hun maximum capaciteit voor Bijbelstudies, die ze per week kunnen houden —ook vanwege enorme reistijden en slechte wegen. Tegelijk is er meer honger voor het evangelie en vragen meer mensen om Bijbelstudies ook in hun huis te houden. Hoe staat het ook al weer in de Bijbel? De velden zijn wit om te oogsten. De honger is groot, maar wie zal God leren kennen als er niemand is om hen het Goede Nieuws te vertellen? Juist nu is het moment voor training en coachen van jonge gelovigen begonnen, zodat ook zij Bijbelstudies en kinderclubs kunnen houden in hun omgeving en zo het werk verder kan groeien.
Daarnaast zal ik mee gaan helpen in de lokale ACTS deeltijd Bijbelschool; een Bijbelschool van goed niveau, maar deeltijd zodat mensen daarnaast kunnen blijven werken en vanuit een grotere regio kunnen komen. Momenteel zijn er 13 studenten, waarvan de helft al werkzaam is als predikant of evangelist.
Het was bijzonder te zien hoe goed ik in het team, juist op dit moment lijk te passen, een bijzondere bemoediging in een moeilijke tijd van zoeken naar Gods wil.
Tijdens de weken dat ik in Manilla was om projecten te bezoeken en met de veldleiding te overleggen over mijn toekomst heb ik meegeholpen in Cavite – Trese Martires. Dit is een herhuisvestigingproject van de overheid ruim 3 uur buiten Manilla. De mensen die in Manilla langs het spoor woonden (een van de plekken waar OMF-Bukang Liwayway werkt), hun huizen worden momenteel één voor één platgebuldozerd (of dit een Nederlands woord is?). Van de overheid krijgen ze dan een huis in Cavite, maar daar is geen werk. Dus mensen hebben of geen inkomen meer of de mannen blijven achter in Manilla, om te werken en komen eens in de 2 weken thuis, wat veel gebroken families oplevert. Op het terrein zelf is een school gebouwd, maar de school en het aantal docenten is niet berekend op de enorme hoeveelheid leerlingen, zodat er soms 150 in een normaal formaat klaslokaal zitten. En dan hebben we het hier over de basisschool!
Mede door alle onzekerheden in de levens van mensen nu is er een enorme openheid voor het evangelie. Een behoorlijk aantal mensen van de OMF-kerk, langs het spoor, wonen daar nu ook. Ze vinden het aleen nog heel moeilijk de mensen daar te vragen om Bijbelstudies te houden en over Jezus te vertellen, omdat ze zelf nog maar kort Christen zijn. Ik ben daar een aantal weekeinden geweest om het te bemoedigen en trainingen te geven, om hen te helpen in het ingaan op de vele vragen over de Bijbel en God, die ze dagelijks horen.
In mijn volgende nieuwsbrief hoop ik u/jullie voor te stellen aan mijn nieuwe teamgenoten.
Jozien van der Kruijk is gestopt met het voorzitterschap van de TFC; we willen haar hartelijk danken voor haar inzet de afgelopen tijd. Ook Gerda Meulenkamp is uit de commissie; ook haar bedanken we voor het coördineren van de gebedsbrieven.
De nieuwe voorzitter is nu Eric Boer geworden en we zijn blij dat Heleen Oosterom de TFC is komen versterken. Zij zal vooral de PR van de TFC voor haar rekening nemen.
Eind oktober zal de penningmeester van de TFC weer een financieel overzicht sturen. Daarin zal de financiële verantwoording van het geheel worden gegeven en elke donateur op de hoogte worden gesteld van de eigen bijdrage in het afgelopen jaar.
Vorig jaar is gebleken dat van een aantal donateurs de adresgegevens niet bekend zijn, mocht u niets ontvangen hebben en dit wel graag willen, neem dan contact op de penningmeester Arnoud Bosse.
Iljo de Keijzer
Lucena is de dichtstbijzijnde plaats op de kaart, ongeveer een half uur rijden naar het oosten:
Mijn nieuwe huis, met uitzicht op de bergen aan de ene kant en de zee aan de andere:
Onze slaapplaatsen. Waarom we op de vloer liggen? Het bed was zo wankel, dat we dat niet aandurfden! Met regen kwam het water door de voor- en achterdeur naar binnen:
Een van de Bijbelstudiegroepen. Een mix van jong en oud:
