Een ervaring rijker...
Een ervaring rijker...
Een van mijn co-werkers in Quezon ging trouwen. Nu is trouwen hier een net iets andere ervaring als in Nederland, met nog veel meer symboliek. Er zijn de ‘ninongs’ en ‘ninangs’, mensen die als een soort tweede ouders optreden. Mensen waar je later voor advies, of geld, heen kunt gaan. Dan heb je de ‘abays’; je leeftijdgenoten, goede vrienden. Zij helpen mee met het goed laten verlopen van de bruiloft en hebben allemaal dezelfde kleding aan. Zij helpen ook bij de hele ceremonie. Naast de ring en de Bijbel, hebben ze hier ook een doosje met klein geld dit als wens dat het echtpaar financieel geen gebrek zal krijgen. Ook is er een sluier- en een koordceremonie. Hierbij wordt de sluier op het hoofd van de vrouw en de schouder van de man geplaatst; ja, de man is het hoofd van de familie :-0. Het koord wordt als een 8 over beide hoofden geplaatst als symbool dat ze nu één geworden zijn. Daarnaast is er nog een kaarsceremonie.
Aan het eind van de dag werd via een soort stoelendans het boeket aan één van de singles gegeven. Ook wel weer een ervaring. Natuurlijk is het leuk als de single-zendelinge het boeket wint, dus help je als organisator de natuur een handje en geef je aanwijzingen aan degene die de muziek aan en uit moet doen over wanneer dat gebeuren moet. Ja we leven in de Filippijnen. En als je dan gewonnen hebt; heel verrast reageren en blij zijn :-).
Groepsfoto nadat we iedereen hun certificaat gegeven hadden.
Voor het eerst in de geschiedenis: een conferentie voor iedereen betrokken bij onderwijs in de gemeente: dominees, Bijbelstudieleiders en zondagsschoolleerkrachten. Er zat veel werk in de voorbereiding, vooral ook in het uitnodigen. Hoe krijg je zondagschoolleerkrachten en dominees bij elkaar op een conferentie. Hier wordt in de kerken namelijk wat ‘laag’ tegen onderwijs aangekeken. (alleen de zondagsschool wordt er mee bedoelt). Maar ook de zondagse preek is een vorm van onderwijs en ook alle Bijbelstudies. Ook komen er hier veel kinderen naar de zondagsschool , waar de ouders niet van naar de kerk gaan. Een goede kans dus om hem met het evangelie te bereiken. Uiteindelijk kwamen er toch 100 deelnemers. Veel vrouwen, maar toch ook veel dominees kwamen opdagen. Een druk programma met workshops, plenaire sessies, kleine groepsdiscussies etc. Ons thema: “Houd Gods Woord levend!”, sloot prima aan. Meestal wordt hier zondagsschool gehouden tijdens de kerkdienst en soms is het verworden tot film kijken, zodat de kinderen de dienst niet verstoren. Terwijl het zo belangrijk is ook de kinderen met het evangelie te bereiken, op HUN niveau.
Een hele maand, dat klonk wel lang. Hier werden we getraind in hoe een kerk, kerk zou moeten zijn. Niet op zichzelf met mensen, die naar binnen en weer naar buiten gaan. Maar een plek in de buurt, een zegen voor de buurt en een goede invloed op de buurt. Hoe wil je mensen met het evangelie bereiken als je met zijn allen elke zondag over de bedelaar bij de kerk heenstapt en niet eens zijn naam weet? Het was bijzonder bij de deelnemers een verandering waar te nemen. In de eerste plaats moesten ze zichzelf beter leren kennen en proberen met Gods ogen naar de wereld en de kerk te kijken. En dan zoeken naar wat Gods plan met jouw leven is via tekeningen, groepsopdrachten, drama etc. Steeds een stapje verder komen.
N.a.v. verhalen uit je jeugd, gaven ontdekken bij elkaar en opplakken.
Verschillende deelnemers hebben nu meer van hun verleden kunnen verwerken. De meesten houden nog contact met elkaar en verschillenden zijn echt begonnen met wat zij begrepen hebben wat hun opdracht in dit leven is. Echt een bemoediging! Deze training komt uit Amerika, maar we hebben de vrijheid gekregen hem aan te passen aan de taal en cultuur hier. Veel werk, maar we zien de verandering in mensen. De terugkeer naar hoe Jezus met de mensen en zijn volgelingen omging. Hopelijk ook een manier waarop mensen vragen gaan stellen over die God die de Christenen dienen, omdat ze zien hoe we met elkaar en met mensen uit de buurt omgaan.
11 van de 12 studenten studeren volgende week af, helaas kan ik er niet bij zijn omdat ik les moet geven aan de andere kant van het land en de Filippijnen net iets groter dan Nederland is. Allen zijn enthousiast nu ze een goede manier geleerd hebben om het geloof uit te leggen aan familie en klasgenoten. De volgende groep, nu volwassenen staat al te trappelen om de cursus te volgen.
Afgelopen zaterdag was de eerste Bijbelschoolles voor Welfareville, de plek waar ik een aantal jaar geleden begon. 20 enthousiaste studenten zaten op mini kleuterstoeltjes aan mini tafeltjes. Het schoolbord hangt ook op kleuterhoogte :-(.
We komen namelijk bijeen in een kleuterschool. Het plafond is zo laag dat ik het aan kan raken. Net om de hoek staan 9 kleine opgestapelde hokjes, met in elk hokje een haan voor de hanengevechten. En 10 meter verderop is het basketbalveld, waar natuurlijk op zaterdag heel wat jeugd herrie maakt.
Een uitdaging voor je stem als je 8 uur achter elkaar les mag geven... Maar de gretigheid waarmee de kennis opgezogen wordt, is het geen stem meer hebben de volgende dag een klein offer :-).
12 studenten uit de bergen studeerden afgelopen maand af. Speciale jurken gehuurd, het ging er erg officieel aan toe. Dat is wel weer te begrijpen als je bedenkt dat het voor de meesten de eerste keer was dat ze slagen voor een diploma. De meesten hebben zelfs de lagere school nooit af kunnen maken. Bijna allemaal hebben ze leidinggevende functies binnen de groep kerken in de bergstammen in het noorden.
Natuurlijk is het nu uitzien naar een verblijf in Nederland. Ik zal bij mijn ouders in Hedel zijn en gedeeltelijk in hun caravan in Leersum (dichterbij Wageningen). Ik hoop zoveel mogelijk mensen te ontmoeten, tijdens presentaties, na de kerkdiensten en natuurlijk persoonlijk. Ik weet nog niet wat mijn mobiele nummer zal zijn, maar bel gerust naar mijn ouders om iets af te spreken. E-mail blijft hetzelfde...
Hartelijke groet voor u en jullie allen!
Iljo de Keijzer