“Want God heeft Zijn Zoon niet gezonden in de wereld opdat Hij de wereld veroordelen zou, maar opdat de wereld door Hem zou behouden worden.” — Johannes 3:17
In de Filippijnse hoofdstad Manilla is het hoofd van de landelijke kiescommissie vermoord. De 64-jarige Alioden Dalaig werd met een schotwond in zijn borst gevonden bij een hotel. Nog voordat hij naar het ziekenhuis kon worden gebracht, overleed hij. De politie houdt er rekening mee dat de moord een politieke achtergrond heeft. Dalaig leidde een onderzoek naar fraude bij de verkiezingen in de Filippijnen eerder dit jaar.
29 november maakten we opnieuw een coup poging mee. Gelukkig was hij redelijk snel onder controle. Wel kregen we een uitgangsverbod de eerste nacht van 24:00-05:00 uur. Eerste keer voor mij om mee te maken dat ik het huis niet uit mocht. Niet dan we normaal op die uren op straat zijn, maar juist die dag hadden we een lange reis voor de boeg en moesten we voor 5 uur vertrekken. Dat werd iets later dus.
In het Nederlands; “ik heet niet Jo en ik weet niet waar ik heen ga!”. Een mede buitenlander had een T-shirt laten maken met deze tekst erop. Een veelzeggend T-shirt. Voor een Filippino heet elke witte persoon Jo, en ik word dus altijd nageroepen met Hi Jo! En verder is het Engels dat iedereen ook weet dat —“waar ga je heen?”— een culturele groet is, zoals we in Nederland een opmerking maken over het weer. Mensen verwachten dan ook niet dat je uitgebreid al je plannen verteld. Een kleine hoofdknik of “oh, die kant op” is voldoende. Maar soms wordt het de buitenlander wel wat veel, om altijd zo aangesproken te worden. Deze buitenlandse had dus een creatieve oplossing bedacht. Ik ben benieuwd wat mensen dachten toen ze haar T-shirt lazen, en of haar actie enig succes had. Ik ben bang van niet; al zullen er vast wel een paar creatieve Filippino’s een leuke tegenreactie bedacht hebben.
Na een soort van kerkdienst/dankzegging gingen we met de hele gemeente en een deel van de werkers en de locale overheid naar ons stukje land waar verschillende vertegenwoordigers symbolisch de eerste schop in de grond staken. Gods zegen werd gevraagd over de bouw en veiligheid voor de werkers en daarna was er natuurlijk eten!
Ja, ook de zendeling moest de schop hanteren...
Een maand later... zonder machines!
De bouw ging gestaag door, tot de fondsen op waren. De week dat we zouden moeten stoppen kwam er een grote gift uit Engeland binnen en kon er gelukkig doorgegaan worden. Met een beetje geluk kunnen we onze kerstviering in een nieuw gebouw doen; als de vloer klaar is, al zal de rest nog niet klaar zijn. Aangezien onze kerst niet “wit” zal zijn is het geen probleem dat de muren en ramen nog niet af zijn. En als het droog is, is het ook niet erg nog geen dak te hebben.
We werken globaal in het midden van de grote plattelands provincie Quezon, ten zuidoosten van Manilla. Ons team is werkzaam voor dit hele gebied. Links Edie en Imelda, samen met Allan (niet op foto) werkzaam in Tayabas. Paul met Ann (niet op foto) werkzaam met de studenten in Lukban. Voor mij Lito, Elvie met Joselle samen met Eric, Erica en Djonda en Jared (uiterst links) werkzaam in Sariaya, dus directe teamgenoten van mij. In het midden in bruin Julie; werkzaam in Kandilaria en achter haar Monica, mijn Taiwanese collega, die momenteel op verlof is. Links van haar Ptr. Wilson; theologisch directeur van ABCCOP. Met hem zal ik samenwerken voor de deeltijd Bijbelschool. En rechts van Monica; Wil Buitenweg, ook een Nederlandse die na haar pensioen net op bezoek was in de Filippijnen.
Best een groot team, maar als je de uitgestrektheid van het hele gebied waar we werken bedenkt, een druppel op de gloeiende plaat. Wel echt een team dat elkaar helpt en voor elkaar invalt als het nodig is. We vallen in als spreker in zondagse diensten indien nodig, helpen bij kerstvieringen etc.
Het enthousiasme voor alle trainingen, die in januari starten, wordt als maar groter. Langzaam groeit een verlangen bij kerkleden meer betrokken te raken bij het werk en zelf actief te worden. Goed vooruitzicht dus!
Deze maand is een maand van veel kerstvieringen, maar ook vergaderingen over trainingen volgend jaar en het bezoeken van alle verschillende plaatsen waar het team werkt om een goed idee te krijgen van het werk dat nodig is.
Kinderclub kerstfeest in Barangay Sampalok
Zoals ik al eerder geschreven heb is kerst hier een groot feest. 1 september is de dag dat de eerste kerstliedjes in de winkelcentra gedraaid worden. In oktober komen de eerste versieringen en eind november de kerstbomen en lichtjes en dan beginnen ook de eerste kerstvieringen al. Een enorm drukke tijd, maar ook een tijd waarin veel mensen bereikt kunnen worden. Hier mag ik het verhaal vertellen in één van de 5 (!) kinderclubs in ons dorp. In elke groep 20-30 kinderen. Ik krijg steeds meer bewondering voor de mensen die deze clubs elke week draaien in hun eentje!
Maar ik heb mijn illustratie meegenomen... een heel groot cadeau, met allerlei verschillende lagen inpakpapier, die elk dingen voorstellen waar een Filippino aan denkt met kerst (eten, familie, cadeautjes etc.); een voor een pakken we het cadeau uit. Je ziet de spanning op de gezichten over wat erin zit. Een lichte teleurstelling dat de doos leeg is, en er alleen een tekst aan de binnenkant opgeschreven staat. Johannes 3:16; het cadeau waar het met kerst om draait. Maar de teleurstelling duurt niet lang. Ze kennen deze tekst namelijk nog van de Vakantie Bijbel Club, op toon en met gebaren! En als er dan ook nog spelletjes gedaan worden en er prijzen te winnen zijn... En als klap op de vuurpijl nog spaghetti voor iedereen, dan zie je aan de gezichten dat een hele groep kinderen aan de rand van de maatschappij een geweldige middag gehad heeft, die ze niet snel zullen vergeten. En in ons gebed zullen ze ook nooit vergeten wat het belangrijkste cadeau van kerst is.
Mijn motor en ik, de kerk op achtergrond
Heel gelukkig ben ik met mijn nieuwe motor. Voor de liefhebbers: Honda wave 125cc. Het ideale vervoersmiddel hier in dit bergachtige platteland. Dorpen liggen ver uit elkaar en openbaar vervoer is niet zo makkelijk als in Manilla. Verder moeten we vaak diep de binnenlanden in, waar soms helemaal geen vervoer is; of als het er is, behoorlijk wat geld kost.
Ter geruststelling... normaal draag ik een helm en reflecterende band. De eerste 500 km zit er bijna op. De mensen in het dorp vinden me heel dapper en de bestuurders van de driewielers met motor groeten me altijd vriendelijk. Een bezienswaardigheid nog altijd voor de mensen, maar van grote waarde in mijn werk!
Andre en Christie van Dijken hebben de coördinatie en verzending van de gebedsbrieven overgenomen van Gerda Meulenkamp. Bedankt! Mocht u de maandelijkse gebedsbrief ook willen ontvangen neem dan contact op met Iljo.
Iljo de Keijzer