Manilla, oktober 2010

Nieuwsbrief 22

In deze brief meer over het livelyhood-project. Belangrijk is het dat mensen God leren kennen. Maar hoe kun je over God praten als mensen honger hebben, als hun kinderen niet naar school kunnen, mensen overlijden omdat ze medicijnen niet kunnen betalen. In deze brief een deel van ons werk: die problemen aan te pakken.

Ook kwam mijn tante Christa 2 weken op bezoek en heeft hierover een verslag geschreven, zodat u even door de ogen van een nieuwkomer in mijn leven kunt kijken:

Even een kijkje nemen bij Iljo... Echt genieten is het om zo lang te vliegen (ruim 12 uur). Bij aankomst verwelkom ik Iljo al met mijn eerste woordje Tagalog: “Kumusta” (in het vliegtuig geleerd).
Het verkeer doet me denken aan Egypte: veel getoeter, alles rijdt door elkaar heen, maar ik heb geen ongeluk zien gebeuren.
Thuis worden we verwelkomd door Pogi. Enthousiast blaffend staat hij in Iljo’s tuin (incl. konijn, gras, groentetuin en hangmat). De ramen in het huis staan altijd open (lijkt op glazen lamellen, alleen dan andersom, omgeven door gaas tegen muggen en ijzeren stangen tegen inbrekers), waardoor het lawaai van Manilla voortdurend aanwezig is.

Eten doe je hier met vork en lepel. Ik heb van alles uitgeprobeerd, zelfs gebakken banaan. Afwassen doen ze hier met een soort schuursponsje dat gedoopt wordt in een bakje met zeep. Alles wordt flink ingezeept en daarna met koud water afgespoeld. Jeanette en Olga zijn erg lieve huisgenoten. Ik voel me al gauw helemaal thuis bij hen.
Geweldig is het om hier iets te zien van Iljo’s leven en werk. We bezoeken daarvoor ABCCOP (Alliance of Bible Christian Communities of the Philippines). Ze doet daar de administratie, houdt vergaderingen, bereidt haar preken voor en maakt plannen. Ook gaan we naar een sloppenwijk in Manilla.

Geraakt word ik door de armoede. Iljo traint daar mensen om een huiskerk te leiden. Ook kunnen deze mensen weer zelf anderen trainen. We eten met elkaar na afloop. Bij een van de huizen(krotjes?) stoppen we. Hier heeft Iljo een tijdje gelogeerd. Door de spijlen heen pakken de 2 jochies mijn hand en brengen die naar hun voorhoofd. “Wil je me zegenen?” vragen ze eigenlijk.
Zondags geeft Iljo in haar gemeente een presentatie over kerkstichting: Zo enthousiast. Ik heb haar niet zien preken, maar ik weet zeker dat dat op dezelfde manier gaat.
De tocht met de boot naar Mindoro (eiland) is fantastisch!! Daar komen we in het gasthuis van OMF met een enorme tuin met uitzicht op het water. We maken met een auto een tocht langs de rijstvelden, sommige stukken door het water en daarna weer omhoog klimmend door het gras naar de Bijbelschool van de bergstam mensen. Voor mij echt zo’n “Nederland helpt” ervaring. Boven zie je o.a. huisjes op palen en een schooltje zoals wij ze in museums zien. En een uitzicht zo prachtig; op de bomen, vooral palmbomen. Alle mieren van me afslaand probeer ik de ramputan (vrucht) op te eten. We eten daar ook met onze handen rijst met.....
Snorkelen is een super leuke ervaring. Ik zie gestreepte visjes zwemmen, rotsen, planten.
Niet gepland en toch gezien is het ziekenhuis in Calapan. Iljo heeft last van een allergie en moet om de 6 uur een injectie halen. Ik ben zeer verbaasd dat hetzelfde verbandje gewoon weer om haar pols gaat. Hier in Holland zou dit ondenkbaar zijn.

Bijzonder is de laatste dag, 29 juli, Iljo’s verjaardag; om kwart voor 6 staan Jeanettes collega’s voor de deur met gitaar en ballonnen happy birthday te zingen. Zo leuk!! Het eten ‘s morgens lijkt op kippenrijstsoep (met ei). Het brood lijkt op cake. Vis gevuld met tomaten en ui, rijst etc. eten we met Iljo’s collega’s (s’middags). ’s Avonds eten we in een restaurant (3 toetjes worden met ons vieren gedeeld). Echt een leuke afsluiter van de vakantie. Een onvergetelijke ervaring en een echte aanrader. Salamat/bedankt, Iljo!

Tot ziens!!!!!!!!

Tante Christa

Gezondheid

Van de week vertelde ik iemand over het ongelofelijk hectische werkschema van mijn collega. De reactie van die persoon was “zo ziet jouw werkschema er toch ook altijd uit, wat is daar dan mis mee?”. Op deze manier werd ik weer even met de werkelijkheid geconfronteerd dat zelfs een zendeling niet altijd kan werken :-). Ik leer nog steeds “nee” te zeggen en mijn schema niet TE vol te plannen. Tot nu bevalt het goed; al 4 maanden niet ziek geweest! Een nieuw record voor mij en dat nog wel in het griepseizoen. Een goede motivatie om vol te houden. Maar ik blijf uw gebed voor een goede balans op prijs stellen.

Ondoy 1 jaar!

Afgelopen weekend was de 1-jarige herdenking van de slachtoffers van de tyfoon “Ondoy”. 37 mensen zijn nog steeds niet gevonden! Honderden leven nog steeds in kampen. Gelukkig hebben we met het vele geld dat o.a ook via de GZB binnen is gekomen vele locale gemeenten kunnen helpen. In eerste instantie met noodhulp (eten en kleding) en later met herbouw van huizen en kerken en met huisraad. Een paar maanden geleden zijn we ook begonnen met de rest van het geld te besteden aan het livelyhood-project. Velen waren ook hun werk kwijtgeraakt en moeten weer opnieuw beginnen.

Geef een mens een vis en hij heeft een dag te eten. Geef hem een hengel en leer hem om te vissen en hij eet de rest van zijn leven...

Volgens dit principe zijn we te werk gegaan. Mensen kunnen zelf eten kopen en langzaam hun huis herbouwen als we ze een vorm van inkomen geven. Nu is het niet handig varkens te gaan fokken in een sloppenwijk. Er moet dus goed gekeken worden wat het beste aansluit bij de nood. Na verloop van tijd moeten ze de investering langzaam terug betalen en kan het teruggekomen geld gebruikt worden om weer andere mensen te helpen. Ik wil u in deze brief een aantal van deze projecten laten zien.

Pedikabuhay

Pedikab, een taxifiets. Kabuhayan, livelyhood, een manier om voor inkomsten te zorgen. 20 mannen uit 4 verschillende sloppenwijken waar we werken krijgen zo een kans om mensen te vervoeren, of kunnen een mobiel winkeltje beginnen door gefrituurde visballen te verkopen. Op de fiets kunnen ze zich zo van plek naar plek verplaatsen om nieuwe klanten te vinden.

Bulacan; Mololos Bible church

Een leider uit de gemeente krijgt het beginkapitaal om vis te gaan verhandelen. 4-5 mensen krijgen hierdoor ook een baan als visverkoper. Weer 6 families die een vorm van bestaan krijgen. Het zijn er maar 6, maar wel 6 families die voldoende eten hebben, kinderen naar school kunnen sturen en in geval van “normale” ziekten voor medicijnen kunnen zorgen.

Op maat werken... Palapat Bijbel Kerk

In een lokale gemeente in het diep getroffen gebied in Bulacan, ten noorden van Manilla worden 10 families op maat geholpen. Een familie begint een klein supermarktje, één verkoopt gasflessen (we hebben hier geen gasleidingen), één heeft een kippenbedrijfje, een ander verkoopt rijst of groente. Veel verschillende zaken, maar wel waar mensen verstand van hebben, of die ze fysiek aankunnen.

Francia; een van de miljoenen Filippino’s

Ze is mijn helper, 2 keer per week, met de was, stoffen en eindeloos in de rij staan om rekeningen te betalen. Haar man is weggelopen en ze heeft 2 tiener zonen. Een die niet naar de middelbare school wil en liever in de buurt rondhangt en een, die graag studeert, maar alleen criminologie wil studeren. Een studie die echt onbetaalbaar is voor hen en nu zit hij dus ook thuis. Met het werken voor zendelingen kan ze het gezin net onderhouden. Maar ze wil meer. Ze wil dat haar zoon volgend jaar kan gaan studeren en dat de kinderen iets te doen hebben, waardoor ze niet altijd met drinkende en gokkende vrienden mee gaan.
Mijn huisgenote vroeg eens of ze al lang Christen was. Haar antwoord was; “ja, sinds ik bij zendelingen werk. Dat willen ze namelijk graag”. Een ECHTE Christen in hart en ziel... maar sinds een jaartje is ze ineens actief geworden, wil ze God delen met de buren en zit ze in het kerk koor. Mooi om haar verhalen te horen!
Meestal als ze er is drinken we samen koffie en praten over van alles. Zo werd langzaam haar verlangen duidelijk om een sari-sari winkel (van-alles-en-nog-wat-winkel) te beginnen. Door een legaat van een oudlid van PKN-Wageningen, voor dit soort doelen bedoeld, kon ik haar helpen om te starten. Een foto houdt u tegoed als haar winkeltje opgeknapt is.

Agenda


Hartelijke groet voor u en jullie allen vanuit een nog steeds warme en al volop in kerststemming Manilla!

Iljo de Keijzer


Terug naar overzicht

Deze nieuwsbrief kunt u ook downloaden als Word document