Dat was de naam van de tyfoon, die ons de afgelopen dagen bezig hield en ook de Nederlandse kranten bereikte.
Ruim drie dagen zonder stroom, 5 dagen zonder telefoon en 2 dagen zonder mobiele zendmast en sommigen zelfs al die tijd ook zonder water. Er is dus een flinke bres geslagen in de kaarsen voorraad en we hadden een waar feestmaal omdat alles uit de vriezer klaargemaakt moest worden. Verder waarderen we onze ventilatoren weer erg, want zonder is het toch wel warm... Maar we zijn vooral erg dankbaar dat het aantal slachtoffers relatief beperkt is gebleven en er niet teveel brand uitgebroken is door alle kaarsen in de ontvlambare sloppenwijken. Langzaam neemt het leven hier weer zijn gang... de meeste scholen zijn vandaag (maandag na de storm) weer begonnen. Maar dan spreek ik over Manilla. In het oosten -ja in de buurt van waar de mensen net terug zijn van evacuatie voor de vulkaan Mayon, die op eruptie stond- staan weinig huizen meer op hun plaats. We hadden contact met een van de gemeenten en die zei dat geen van hun leden nog iets wat op een huis leek overhad. Alles was plat en nu 5 dagen na de orkaan is er nog geen evacuatiecentrum opgericht...
Nog wel een tijdje weg, maar het komt er toch echt aan. 4 april 2007 hoop ik in Nederland aan te komen voor 2.5 maand, om te vertellen over mijn werk hier, uit te rusten en te genieten van familie en vrienden (en de nieuwe wereldburgers te ontmoeten, die geboren zijn in de tijd dat ik weg was).
In september hadden we als zendelingen hier een goede voorbereidende training op de verloftijd. Geestelijk dachten we na over hoe wij veranderd zijn door het leven hier en hoe anders het in Nederland is, gebeurtenissen waar iedereen over praat, maar die we op de een of andere manier gemist hebben etc. Omgekeerde cultuurschok noemen de geleerden het; verder hebben we tijd besteed aan hoe we het beste konden vertellen en laten zien over het leven hier. Een leerzame en drukke tijd dus! Maar langzaam krijg ik er meer en meer zin in om iedereen weer te ontmoeten en niet alleen via mail en telefoon.
Naast mijn werk ben ik nog steeds bezig met het meer begrijpen van de taal en hoop deze maand sectie III af te ronden. Dan moet ik nog één sectie en is de formele studie afgelopen, al zal het nog steeds blijven leren zijn, maar niet meer zoveel met boeken. Wel moet ik nog om de zoveel maanden een examen afleggen om de vooruitgang te monitoren. Taal- en cultuur- studie is erg belangrijk voor OMF, soms worden we het studeren wel eens zat, maar tegelijk zien we de vruchten van het goed begrijpen van taal en cultuur in veel dichtere relaties met Filippinos dan mensen die alleen een paar woorden spreken!
Thomas is gelukkig weer aan het werk, al is het nog maar voor 50%. Hij herstelt goed van zijn hartaanval en heeft het werk weer overgenomen. Ik kan me dus nu weer concentreren op de taal en het werk in de sloppenwijk. Maar het was een bijzondere ervaring om zijn werk een tijdje te mogen doen, zeker ook omdat ik nog maar zo kort op het veld ben.
Elke zondag komen we bij elkaar om samen God te prijzen en Zijn Woord te bestuderen in één van de 3 huizen van de meest actieve leden. Komende zondag hebben we vergadering over de voortgang van de kerk. Zijn we op de goede weg, moeten er dingen veranderen, wanneer wordt het tijd om te beginnen; wie zijn sprekers, wat doen we met de collecte? Wat doen we met mensen, die ineens niet meer komen, gaan we bij ze langs? Allerlei vragen voor een nieuwe, jonge gemeente om over na te denken.
Elke zaterdagavond tot in de kleine uurtjes komen we samen met de leiders om de Bijbel te bestuderen, meer te leren over leiderschap en samen te bidden voor het werk en persoonlijke gebedspunten. Iedereen heeft een persoonlijke geschiedenis, maar samen willen we God groot maken!
Afgelopen weekeinde zaten we hier met kaarsjes - geen stroom door de orkaan - en twee Bijbels, ondertussen ratten, kakkerlakken en muggen weg te slaan bij onze benen en begonnen met een lied tot eer van God. Onmiddellijk zag het raam bij de buren zwart van de mensen. Je zag de vraag op hun gezicht: "Wat is er met die mensen aan de hand, net na een tyfoon, geen licht en ventilator en ze zingen vrolijk tot hun God?" Weet u het geheim?
Eerder deze week was ik met mijn huisgenote in de Divisoria -een grote markt waar je van alles goedkoop kunt kopen - we werden aangesproken door twee verkopers. Ze hadden een gift voor ons, die we op konden halen in hun "winkel". Daar kregen we een verkooppraatje over hun producten en mochten na afloop grabbelen voor een kans op een prijs of korting op hun producten. Wij hadden al een hoop lol om hun gedrevenheid en voor mij was het een kennismaking met een ander stukje Filippijnse cultuur. Maar toen ik zo'n beetje de hoofdprijs getrokken had ontstond er grote commotie. Ik bleek twee van hun producten gewonnen te hebben (een gigantische pannenset en een verplaatsbare airco) Iedereen was in extase, ze gingen het hoofdkantoor bellen om te checken of het echt wel goed was en iedereen kwam me feliciteren en vroeg me hoe ik aan zoveel suwerte kwam (ander woord voor geluk). Toen kwam de adder onder het gras ... ik had het lot zelf getrokken, was boven de 21, nu hoefde ik alleen maar één van hun producten te kopen... het goedkoopste was 35.000 peso's, ongeveer € 550,- en als we dat deden kregen we er nog een gratis waterstofzuiger bij. Geweldige deal dus, maar nee dank je. Wij uitleggen dat we niet zoveel geld hadden, dat we zendelingen waren en al die luxe geweldig was, maar niet echt noodzakelijk in ons leven. Ze begrepen het niet: hoe konden we een dergelijk kans laten liggen, hoe konden we het geluk dat onze kant opkwam afwijzen... konden we geen geld bij onze vrienden halen of hadden we een creditcard?
Ik geloof niet dat ze het helemaal begrepen, maar we hebben geprobeerd ze duidelijk te maken dat het leven niet afhangt van geluk en airco's. Ze zullen zeker nog over die gekke witte en haar vriendin napraten, laten we bidden dat ze ook nog eens nadenken over het echte doel in hun leven...
Als deel van mijn taal- en cultuurstudie heb ik in twee scholen een dag meegelopen om het onderwijssysteem te bekijken. Aan de ene kant een privé school en aan de andere kant een overheidsschool in het midden van een sloppenwijk (Welfareville; de wijk waar ik werk). Toen ik in de laatste school was bleek de leraar van de klas waar ik zou observeren ziek te zijn. De leraar van het voorafgaande uur zei toen tegen mij dat ik ze maar les moest geven. Ik dacht dat ik iets verkeerd begrepen moest hebben, maar het leek erop dat ze serieus was want ze verliet de klas en liet mij achter met 58 (!) derde klas middelbare scholieren verwachtingsvol naar mij kijkend. In de Filippijnen verhuizen de leraren van klas en de leerlingen blijven in hun lokaal. Toen ben ik maar naar voren gelopen en gevraagd wat voor vak ze hadden. Het bleek Tagalog te zijn... we hebben toen een cultuur- en taalles gedaan waarin zij over de Filippijnse helden, overheid, taal en volkslied moesten vertellen en ik datzelfde deed over Nederland. We hadden een goede tijd samen en nu, waar ik ook loop, er zijn altijd wel wat tieners die me herkennen van mijn bezoek aan de school. Dat is het voordeel van grote klassen.
Deel van een Filippijnse verjaardag is een groepsfoto, verder een erg baby lichtblauwe verjaardagscake, die men aansnijdt net voor het eten en dan na het eten opeet als toetje. Verder doen we spelletjes, zelfs met volwassenen en eten spaghetti (lange slierten om de jarige een lang leven toe te wensen). Het was een speciale dag en met mijn ouders deze keer!
Het was erg bijzonder om mijn ouders hier te hebben en de Filippijnen door hun ogen te zien. Het was voor hen goed te zien hoe ik me hier al thuis voel en hen iets te laten zien en proeven van het leven hier.
Over dingen die voor mij al "er bij horen" stellen zij vragen. Eén van de mooiste dingen was dat een keer mijn moeder een opmerking maakte dat ik de man die mij een vraag gesteld had moest antwoorden in plaats van met haar kletsen; ja er moest heel wat bijgepraat worden. De Filippijnen is echter een erg non-verbale cultuur, dus veel gebeurt zonder te spreken. Ik had hem dus geantwoord, maar met mijn mond en ogen en niet met woorden. Voor mij zo normaal dat ik even niet begreep wat mijn moeder bedoelde, wie er nu geantwoord moest worden...
Project Timothy III
De gevolgen van de tyfoon Milenyo:
Huiskerk in blok 37 in Welfareville:
Deel van de discipleschapsgroep in Welfareville:
Poseren voor de groepsfoto...:
Natuurlijk moest ik poseren bij deze Nederlandse koe in de Filippijnen:
Natuurlijk gingen we ook Filippijns uit eten:
