Manilla, maart 2007

Nieuwsbrief 11

Verlof

De laatste lootjes breken aan voor het vertrek naar Nederland. Druk met pakken, afscheid nemen en natuurlijk cadeautjes voor de mensen in Nederland vinden.

Maandag 22 januari. Met een volgepakt OMF-busje rijden we naar het zuiden van het eiland Luzon om daar op de boot te stappen naar het eiland Mindoro. We vertrekken om 4 uur in de morgen om voor 7 uur uit de stad te zijn. Dit omdat op maandag onze auto niet in de spitsuren mag rijden en omdat januari nog tyfoon maand is voor Mindoro en hoe later op de dag hoe ruwer de zee is. Als we bij de haven aankomen moeten we uit de auto stappen en vragen ze wat we van plan zijn. Ik weet al wat ik moet zeggen: "Ik ben zendeling die gaat verhuizen en alles in deze auto is van mij en niet nieuw". Anders moet je namelijk weer belasting betalen; maar voor een verhuizing moet je een barangay verklaring hebben waaruit blijkt dat je echt verhuist. Die heb ik dus niet. De man bij de ingang is erg behulpzaam door ons te vertellen dat we bij zijn collega iets verderop het woord verhuizing niet moeten noemen, omdat we anders weer om moeten keren. In de tussentijd kijkt hij hoopvol of we iets van geld bij ons hebben. Onze chauffeur geeft hem wat geld voor deze aanwijzing —ja zo werkt het hier; waar ligt de grens tussen dankbaar zijn voor hulp en corruptie?— en verder gaan we. Zorgvuldig het woord verhuizing vermijdend betalen we voor het gebruik van de haven en, heel grappig, voor het gebruik van de ontvangsthal, die je niet eens in mag als je met je eigen vervoersmiddel komt. Na nog een checkpunt mogen we een van de boten oprijden. Hier betalen we voor de auto en voor ons als personen.

Mijn spullen staan nu tot ik terug kom van verlof opgeslagen in ons zendingshuis in Mindoro. Oh ja; als we aankomen staat de pansit al op ons te wachten. We zullen vast hongerig zijn na z'n lange reis!

Taalstudie

Het Taalexamen is achter de rug!!! Ik kreeg een 2+++ volgens de leraar. Een erg goede prestatie voor 2 jaar in een vreemd land, maar ook een aansporing te blijven leren om steeds beter in te passen. Ik moet vooral leren mijn niveau van spreken aan te passen aan de mensen met wie ik spreek. Dus als ik met hoger opgeleiden spreek moet ik ook in "hoger" tagalog spreken. Ook moet ik leren samenvattingen te geven in "hoog" tagalog.

Mijn uitspraak was erg goed en ook als ik lesgeef heb ik het goede niveau. Al met al dus best positief, al blijven we natuurlijk streven naar niveau 3.

(Ab)normaal?

Op het dak van een jeepney, bovenop de rijst en andere boodschappen, door de rijstvelden reizen. Goed de overstekende takken in de gaten houden, anders krijg je ze in je gezicht. Reizen in de provincie is echt anders dan in de stad Manila. Na afloop van de leiderschaps training ging ik met een groep deelnemers terug naar de Bijbelschool in de bergen om afscheid van iedereen te nemen voor mijn verlof. De jeepney zou om 2 uur vertrekken, dus rond die tijd waren we er. Maar er moest nog iemand komen, zei de chauffeur, dus daar hebben we ruim 2 uur op gewacht. In de tussentijd ging de een na de ander terug naar de markt, omdat de vis goedkoop was en er dus flink ingeslagen werd.

Toen we eindelijk vertrokken zijn we gestopt bij 4 verschillende rijstverkopers om enkele zakken rijst op het dak te laden, in een andere winkel haalden we nog wat dakplaten en bij het tankstation vulden we vaten met benzine om te gebruiken voor de olielampen en generatoren. Dorp voor dorp reden we weg; onderweg stoppend om de rijst weer op verschillende plekken af te laden.

Zodra we van de "grote" weg afgingen klommen we met de Bijbelschool studenten op het dak, op de rijst, om lekker in de frisse lucht te zitten. De vis was dan wel goedkoop, maar begon ook te ruiken. Oh ja; door een flinke steen in de weg kregen we nog een lekke band. Het reservewiel lag natuurlijk onder de zakken rijst, maar na niet al te lange tijd reden we weer verder.

Ruim anderhalf uur later hadden we de 25 km afgelegd naar de Bijbelschool en moesten we alleen nog de berg opklimmen. Daar werden we met gejuich onthaald, omdat ook wij natuurlijk de goedkope vis meegenomen hadden. Een paar uur later hadden wij ons feestmaal voor 20 cent per kilo! Een echte ervaring...

Eten

Nog steeds zin in eten na mijn vorige nieuwsbrief? Iemand schreef dat ze heel benieuwd was wat ik in de bergen zou eten, ziende wat er op mijn "normale" menu stond. Wel; hier is het antwoord. We hebben huisjesslakken gegeten, varens, gefermenteerde vis in blaadjes, blaadjes, blaadjes en nog eens blaadjes. Ik wist niet hoeveel soorten blaadjes van bomen en planten best goed eetbaar zijn en nog gezond ook. Ook aten we gekookte bananen, kassave en iets wat nog het meest op suikerbieten lijkt. Meestal eten we wat dan ook in soepvorm. Dat kookt makkelijk en je hebt geen boter of olie nodig en het geeft gelijk vocht voor over de rijst. Doordat er zo vetarm gegeten wordt beviel de pizza de eerste dag na mijn terugkeer niet zo goed.

Leven in de bergen

Niets veranderlijker dan het weer, zeggen we in Nederland. Het weer is hier niet zo veranderlijk, maar plannen zijn dat wel. Ik ben uiteindelijk dus bij een andere stam uitgekomen dat gepland.

Ik ben bij de Iraya stam in het noorden van Mindoro geweest. In het plaatsje Malmis. We moesten 5 keer door de rivier waden. Voor mij tot borsthoogte, voor de gemiddelde mangyan tot de nek dus! Eén keer hadden we geluk en staken met de boot over.

Koken op houtvuurtje en baden in de rivier, met je kleren aan natuurlijk. Ook de was deden we in de rivier. Ik weet niet hoe schoon mijn kleding daar echt van werd, maar het rook in ieder geval weer lekker. Ik denk dat ik nog wat moet oefenen.

Iraya mensen zijn erg verlegen. Ze vonden het dus wel moeilijk om met me te praten, maar een paar dapperen kwamen toch wel langs om met "die witte" te praten. In die gesprekken kon ik veel van hun cultuur leren.

Een grappig verhaal over hoe verlegen Iraya zijn: Ze hadden van een afstandje mijn houtvuurtje gezien, maar waren bezorgd omdat de vlammen zo klein waren —ik was bang mijn eigen huis in vlammen op te zien gaan; we koken namelijk onder het huis— dus dachten ze dat mijn rijst niet gaar zou worden. Het duurde echter 2 volle dagen —3 keer rijst per dag— voordat twee vrouwen dapper genoeg waren om naar me toe te komen en te vragen hoe het koken ging en of mijn rijst wel gaar werd. Ik heb ze maar gerustgesteld, maar ze bleven erg wantrouwend kijken.

De Filippijnse cultuur wordt ook wel een weinig informatie cultuur genoemd. Dit wil zoveel zeggen als dat je alleen de volgende stap die belangrijk is te horen krijgt. Geen overbodige informatie dus. De ouderling van de kerk had me gevraagd of ik wilde spreken in de dienst van zondag. Hij vertelde me niet hoe laat de kerk begon, maar aangezien ik naast de kerk woonde en je toch voor 6 uur al aan het ontbijt zit maakte ik me daar niet te druk over. Ik was koffie aan het zetten op mijn houtvuurtje toen hij langs kwam en even een klein praatje over het koken maakte. Nog steeds geen indicatie wanneer de dienst zou gaan beginnen. Van mij vandaan loopt hij naar de kerk en luidt de "klok". Dus ik denk bij mezelf dat moet het signaal zijn dat de kerk bijna gaat beginnen en ja hoor één voor één wandelen de mensen de kerk binnen. We gaan beginnen...

De kinderen hier hebben weinig of geen kleren, maar ze lezen alles wat los of vast zit! Maar niet alleen de kinderen ook de tieners en zelfs opa's en oma's kwamen stilletjes mijn veranda op om te lezen. Ik had er namelijk altijd wat Tagalog boeken met plaatjes over de Bijbel of gezondheid liggen.

Mangyan Bijbel School

Ook hier heb ik een weekje kunnen verblijven. Eten met de studenten, achter in de klas zitten en antwoord geven op alle vragen die ze hadden. Niet alleen over de Bijbel, maar ook vragen als: "Alle rivieren komen toch uit in de zee? Hoe komt het dat de zee nooit overstroomt?" of "De aarde is toch rond hè? Dus als wij de zon hebben, is het dan donker op andere plekken?". Niet makkelijk uit te leggen in een vreemde taal, maar wel erg leuk. De meeste studenten hebben namelijk alleen lagere school gehad en sommigen zelfs alleen de eerste 2 klassen.

Geweldig de leergierigheid te zien en een goede kans om een eerste basis voor vriendschappen te leggen. Gelukkig was deze eerste diepere kennismaking een goede en hoop ik nog steeds verder te gaan met alle voorbereidingen om hier op deze school mee te helpen lesgeven en het programma aan te passen aan de eisen van nu!

Toekomst...

Nog een paar dagen en dan stap ik op het vliegtuig naar Nederland, na een korte tussenstop in Singapore. Ik hoop veel van u/jullie te zien, maar vanzelfsprekend is de tijd kort. Als goede Filippijnse gewoonte is de deur open als ik thuis ben! Een deel van mijn tijd zal ik bij mijn ouders doorbrengen en een deel in Wageningen. Tot ziens!!!

Adressen

Tot 20 juni ben ik op de volgende adressen:

Hedel:
Fam de Keijzer
Pr. Willem Alexanderstraat 29
5321 SB Hedel
073-5991893

Wageningen:
Fam Klees
Tarthorst 142
Mobiel: 06-19819354

Na 21 juni is mijn nieuwe adres:

OMF Bonbon
5200 Calapan Oriental Mindoro
Philippines
00639186899861
DeKeijzerIljo@OMF.net
http://Iljo.algemeenbekend.nl

Belangrijke data

4 April 2007:
Aankomst Schiphol.
11 april 2007:
Vrouwenvereniginng Krimpen aan de IJssel.
Contactpersoon: 0180-510470.
12 april 2007:
Zendingsavond Wageningen
Contactpersoon: 0317-428414.
13 april 2007:
Zendingsavond Hedel
Contactpersoon: 073-5994795.
14 april 2007:
Open jeugdwerk Kerkwijk
Contactpersoon: 0418-642364.
25 april 2007:
Zendingsavond Rijswijk NB
Contactpersoon: 0183-442458
12 mei 2007 van 14.00 tot 17.00 uur
Informatiemiddag en ontmoeting voor familie vrienden en bekenden in het Dienstgebouw te Wageningen
Opgave en informatie bij Eric Boer van de TfC Iljo de Keijzer. Tel: 0317-428414.
17 juni 2007:
Aan het eind van de verlofperiode van Iljo wordt er in een kerkdienst afscheid van haar genomen.
Deze dienst wordt gehouden op: Zondag 17 juni 2007 om 18.30 uur in de Grote Kerk te Wageningen.
U bent voor deze dienst heel hartelijk uitgenodigd.

Wilt u meer informatie over presentaties, die Iljo de Keijzer geeft, dan kunt u contact opnemen met: GZB te Driebergen; telefoon: 0343-512444.


Op het dak van een jeepney: jeepney

Mijn huis in Malmis: huis malmis

Een keer hadden we geluk en staken met de boot over: boot

Kinderen met weinig of geen kleren, maar lezen alles wat los of vast zit: kinderen malmis

Een van de klassen op MBS: klas mangyan


Terug naar overzicht

Deze nieuwsbrief kunt u ook downloaden als Word document