Vanuit Manilla een warm 2011 toegewenst! Van de week schoot ik in de lach toen ik naar het weerbericht luisterde: “met de koude wind vanuit het oosten kan een gevoelstemperatuur van beneden de 20 graden bereikt worden. Kleed u dus warm aan en vergeet niet een trui mee te nemen naar buiten!” Ja, 20 graden is erg koud voor Filippijnse begrippen. We hebben dus vannacht maar onder een extra deken geslapen!!!
In deze nieuwsbrief wil ik u graag meenemen terug in de tijd. Weet u nog, 2 jaar geleden, toen ik als kerkstichter in de Quezon provincie werkte? Net voor kerst had ik de kans om een weekend terug te gaan en de mensen daar weer te ontmoeten.
Hier was ik uitgenodigd om te spreken in de dienst waarin kerst gevierd werd. Zaterdagmorgen ben ik op de bus gestapt in Manilla. Na 40 minuten wachten, ging deze eindelijk op weg. De hoofdweg in Manilla was al enorm druk, omdat velen alvast naar familie gingen voor de kerstdagen. Het duurde dus even voordat we de stad achter ons lieten. Daarna over de snelweg tussen de rijstvelden en bergen door en langs de vulkaan. Over de zo bekende weg dwalen mijn gedachten af naar de tijd dat ik in Quezon woonde... hoe zou het in de gemeenten zijn? Is er groei in aantal en in diepte? Hoe zou het met Susans geadopteerde baby zijn? Zo gaat de tijd ongemerkt snel voorbij en moet ik opletten dat ik op de goede plek uitstap. Zoals gewoonlijk ben ik de enige “witte” in de bus en heeft de conducteur onthouden waar die witte eruit moet. Hij komt al naar me toe en hij helpt me met mijn bagage. In de kersttijd is het reizen zonder cadeautjes mee te nemen voor petekinderen* onmogelijk...
Ik stap uit en neem een traysikel naar Monica’s huis. Zij is mijn Taiwanese collega. De bestuurder heeft me verkeerd gehoord (er zijn 2 wijken met bijna dezelfde naam in dit dorp) en rijdt de verkeerde kant op. Na een rondje door het dorp komen we dan toch in de juiste wijk aan. Een wijk zonder straat- en huisnummers. We vragen dus maar waar de chinees met de lange haren woont... en worden netjes naar haar huis geleid.
Als ik aankom is het al een drukte van belang. Het kerstvieren van de vrouwen- en jeugdverenigingen van twee dorpen is in volle gang. Zo’n warm welkom van iedereen had ik niet verwacht. Ik krijg de kans niet mijn tas neer te zetten en wordt van alle kanten gezoend en omarmd. Één van de spellen is hoe goed moeder en dochter/zoon elkaar kennen. Camille is teleurgesteld omdat ze niet mee kan doen. Haar moeder leidt het spel namelijk. Dus ik speel maar even voor haar moeder. We werden nog derde! Na met elkaar nog kerstliederen gezongen te hebben en natuurlijk spaghetti gegeten te hebben, gaat iedereen weer naar huis en kunnen Monica en ik eindelijk bijpraten.
Zondag: Om 9 uur begint de kerk in een “zelfstandige” hoek van het huis van een gemeentelid. Als we aankomen zijn er nog geen mensen, rond half 10 zijn er nog haast geen mensen, maar beginnen we toch maar. Een klein groepje om voor te spreken, maar toch is God in het midden van ons. En er zijn mensen, die de echte reden van kerst weer horen. Ik ben blij dat Monica in deze gemeente geplaatst is, omdat ze weer nieuw leven in een teruggevallen gemeente blaast. Het team van Filippino’s was best teleurgesteld omdat velen de kerk weer verlaten hadden en had geen energie meer om erop uit te trekken.
Na de dienst eten we samen en word ik aan mijn nieuwste petekindje voorgesteld. Dan moeten we snel gaan, omdat er die middag nog een tweeling opgedragen wordt, waarvan Monica en ik meters* zijn. Na 30 minuten in de bus en 20 in een traysikel komen we net op tijd aan voor de plechtigheid.
* Meter = soort van tweede moeder. Je belooft dan mee te helpen met de opvoeding waar nodig, het kind kan altijd voor advies naar je toekomen en mochten de ouders overlijden wordt je rol groter. In Nederland is deze traditie alleen in de RK terug te vinden. In de Filippijnen, ook onder Christenen. Je kunt ook wel tot 7! Peters en meters hebben. Verantwoordelijkheid wordt dus gedeeld.
* Pare/Mare dat is het woord waarmee je de vader/ moeder van je petekind aanspreekt. Er ontstaat hiermee bijna een familie relatie.
* Petekind; dat is het kind waarvoor je deze verantwoording draagt.
Alle “tweede ouders” worden naar voren gevraagd en moeten vragen rondom de opvoeding beantwoorden, net als de ouders. Een echtpaar dat zelf geen kinderen kon krijgen heeft nu ineens een tweeling... het 9-de en 10-de kind van zijn zus wordt nu door hen grootgebracht. Een hele verandering voor dit echtpaar. Ik geniet ervan op deze manier bij hen betrokken te blijven.
Na weer met elkaar gegeten te hebben is het tijd weer weg te gaan. Monica gaat nog even langs onze vorige helper in Lucena en ik ga deze avond naar Sariaya. Het dorp waar ik hiervoor woonde.
Als ik aankom rennen de kinderen al naar me toe en vragen om een zegen als blijk van respect. Na een wild welkom mag ik eerst even bijkomen in het gezin waar ik blijf slapen. Ik deel het bed met nog een vrouw. Verder slapen er 3 in een bed in de andere kamer en drie onder een muggennet in de woonkamer.
Om 6 uur begint de langverwachte koffie fellowship. Een traditie die ooit begonnen is toen ik er was en nu voortgezet wordt elke keer als ik langs kan komen. Een tijd van gezellig samenzijn. Elkaars leven delen, zonder een officieel programma. En ja hoor even later deelt iemand haar levensverhaal met me, onder tranen. Ze is zo blij dat ze God heeft leren kennen door de moeilijkheden heen en vertelt hoe ze haar werk gebruikt om anderen van Hem te vertellen. Dan komt een van mijn petekinderen op schoot zitten en lachen we naar elkaar. Zo bijzonder te zien hoe deze kerk doorgegaan is nadat ik weg geroepen werd naar Manilla. Velen doen Bijbelstudies met anderen, nemen verschillende taken binnen de gemeente op zich en ook is de kerk inmiddels geverfd. Jong en oud trekt met elkaar op en er wordt veel gelachen en gedeeld.
PS. Mijn taalexamen ging erg goed. De leerkrachten waren erg blij met de vooruitgang in het begrijpen van taal en cultuur!
Hartelijke groet voor u en jullie allen!
Iljo de Keijzer