Mensen leven op tweede verdieping van hun huizen en gebruiken bamboe bootjes als transport.
Landen in Manilla met 35 graden; rijden door het verkeer zonder ogenschijnlijke regels; bedelaars die tussen die rijen auto’s heenlopen om een paar peso’s te ontvangen. Een land in september al in het teken van kerst. Ik ben weer “thuis”.
Het was goed weer even “thuis” te zijn. Ja, waar is thuis nu eigenlijk? :-). Familie, kerk en vrienden weer te ontmoeten. Fijn om met zovelen van u/jullie weer even bij te hebben kunnen praten en nieuwgeboren baby’s te bewonderen! Ook heerlijk de typisch Hollandse stamppot en herfstkleuren, met natuurlijk een niet-Hollands zachte herfst waren perfect voor mij. Al is ruim 5000 km rijden in 10 weken tijd en al die bijbehorende presentaties niet echt vakantie te noemen, maar het even weg zijn uit de Filippijnen en het werk daar was goed. Even de spanning van het hier wonen in dit explosieve land van je af laten glijden...
Mensen leven op tweede verdieping van hun huizen en gebruiken bamboe bootjes als transport.
Duizenden noodpakketten verpakken om aan slachtoffers te geven. Eindeloze rapporten maken om de weldoeners tevreden te stellen dat het geld goed gebruikt is. Met gevaar voor eigen leven eten uitdelen. Het overkwam velen van ons. Als mensen zo wanhopig zijn, wachten ze niet meer tot hun naam afgeroepen wordt. Ze bestormen de busjes met noodhulp. Van tevoren zijn via de leiders van een gebied de mensen met de meeste nood geselecteerd en die hebben een bonnetje gekregen. Maar in de chaos zijn zij vaak niet degenen die het eten krijgen. Leiders zorgen dat zij als eerste een deel van het eten krijgen. Rampen halen niet het beste in mensen naar boven. Toch zijn velen geholpen. Een deel van Laguna staat nog steeds tot de tweede verdieping onder water. Er is daar een gigantisch meer, zonder uitgang. Dat meer is overstroomd en het water kan alleen weg door verdamping. Sommigen leven op de tweede verdieping en doen alles met bootjes, anderen leven nog steeds in evacuatie-centra en weer anderen zijn al op zoek naar een nieuwe plek om een huis neer te zetten.
Het tweede deel van de noodhulp is erop gericht mensen en gemeenten weer helpen verder te gaan. Meubels, kleding, boeken, muziekinstrumenten, vloeren, daken... en sommigen hebben een compleet nieuw huis nodig, omdat hun huis weggespoeld is, of de fundering door de waterkracht is getroffen.
We zijn overweldigd hoeveel hulp er overal vandaan is binnen gekomen en overweldigd door de taak om het eerlijk, aan de mensen die het NODIG hebben te geven. Ook binnen de Filippijnen, vanuit de armste gebieden is er geld binnen gekomen om de slachtoffers te helpen. Geweldig zo een stukje echte naastenliefde te zien en te laten zien! Een uitgelezen kans voor de kerken te laten zien met de handen wat een christen is en waar hij voor staat.
Man zoekt tussen aangespoelde goederen.
Sommige mensen werden “rijker” door de storm. De mensen in sloppenwijken rondom de Marikina rivier, verloren veel, hadden veel water in hun huis, maar waren ook degenen die aangespoelde plastic kasten, gasfornuizen en –flessen vonden en daarmee hun huis “verrijkten”. Natuurlijk duurt de rijkdom maar zolang als de gasfles vol zit, want de meesten zullen nooit genoeg geld hebben om die gasfles weer een keer te kunnen laten vullen.
Afval overal.
Door de enorm hoge waterstand vinden we tot nu toe nog steeds vuilniszakken op 3 meter hoogte in de bomen, en zijn bepaalde gebieden nog steeds niet afval”vrij”. Hier is maar de halve weg beschikbaar, over een grote afstand. U begrijpt de invloed op de gezondheid van mensen. Ook zijn er door bacteriën in vervuild water al meer mensen overleden dan door de overstroming zelf.
Studenten in Welfareville op kleuterstoeltjes.
Onze school daar is vol met 25 studenten in een klein kleuterlokaaltje. Ondanks dat ze zelf best wel een behoorlijk –relatief- bedrag moeten betalen voor de lessen, zijn ze trouw gekomen. Alleen als er een man of dochter in het ziekenhuis lag, kwamen ze niet. Maar dan nog gaven ze vaak hun huiswerk mee aan iemand anders en vroegen ook om de aantekeningen van de nieuwe les. Echt bemoedigend hen zo te zien studeren.
Twee opmerkingen wil ik u niet onthouden. Twee vrouwen hoorde ik tegen elkaar zeggen: “wat is studeren toch leuk hè, als je het begrijpt”. Een duidelijke aanwijzing dat het belangrijk is en blijft in hun locale taal te blijven lesgeven en op hun niveau! Een tweede komt van een dominee, die nu met zijn master theologie bezig is. Hij wilde zich ook inschrijven op onze school: “want daar kun je de Bijbel in het Filippijns bestuderen”. Deze man heeft al jaren door een sponsor op een theologische opleiding gezeten, maar wilde op dit lagere niveau instromen, omdat hij dan in het Filippijns kon studeren. En dat terwijl hij toch best goed Engels spreekt. Echte bemoedigingen zo de laatste weken voor een tijdelijk afscheid. Ook een aanmoediging om terug te gaan en dingen goed op poten te zetten, zodat zoveel mogelijk gemeenten van deze training kunnen profiteren.
Noordelijkste provincies in de Filippijnen.
De reis naar het Noorden viel alles behalve mee! Ik zou 10-12 uur in de bus moeten zitten, waar ik al niet echt naar uitkeek. Het werd 16 uur en ik kwam na middernacht aan! Alle mannen in rep en roer en ik bleef sms-jes krijgen waar ik nu al ongeveer was. We zaten midden in de bergen in het donker te wachten op allerlei wegafsluitingen, dus ik kon ze ook niet echt helpen. Uiteindelijk veilig aangekomen en goede trainingen gehad. Er waren heel wat studenten op komen dagen en iedereen deed goed mee, hoewel sommigen echt moeite met de hitte hadden. Het was 35 graden en die paar ventilatoren waren niet echt genoeg. Gelukkig kreeg ik mijn “eigen” ventilator als leerkracht! Het is goed hier weer terug te zijn en verder te gaan met dit werk.
Volgend jaar hopen we 21 scholen te hebben, in de meest afgelegen gebieden. En er staan er nog meer klaar om te beginnen, maar er zijn gewoon niet genoeg leerkrachten. Nog even doorbidden!
Ako ang Simula; Ik ben het begin.
Ako ang Simula; Ik ben het begin. Dit is de slogan van deze verkiezingen. Het begint bij burgers, die zich registreren en die niet hun stem “verkopen” voor een gratis T-shirt of kerstpakket.
U heeft het misschien op het nieuws gezien. Bij het plaatsje Saniag hadden zich afgelopen maandag aanhangers en familieleden verzameld van een politicus die het bij de verkiezingen wilde opnemen tegen de zittende gouverneur. Ze werden opgewacht door een groep van zo'n honderd gewapende mannen, die hen vermoordden en in massagraven dumpten, en daarbij zelfs de auto’s van hen begroeven. Tot nu toe zijn 57 lichamen gevonden. De militairen hebben de leiding in het gebied overgenomen. En zelfs de noodtoestand in uitgeroepen. Voor buitenlanders lijkt dit een “veilige” maatregel. Maar voor een land dat jarenlang onder een dictator geleefd heeft = onder die zelfde noodtoestand (zelfde woord, betekenend dat de overheid geen verantwoording af hoeft te leggen voorlopig voor wat hij doet), heeft het een diepe lading en brengt het angst en frustratie over welke rare sprongen onze huidige presidente nog gaan verzinnen om langer aan te kunnen blijven... Dit zal niet het enige bloedbad zijn tot de verkiezingen. Hopelijk zullen mensen inzien dat het doden van je tegenstander niet echt hoort bij een democratie. Inmiddels zijn er al 98 kandidaten voor president! Dus wie er ook zal winnen, hij zal waarschijnlijk maar een kleine minderheid achter zich hebben staan en misschien ook niet eens zoveel ervaring hebben, om een land te kunnen regeren...
Zeker is dat er nog heel wat tussenin komt, maar voorlopig staat in ieder geval dit alles op stapel. Na de kerstvakantie, in het nieuwe jaar, moet de administratie die nu van ruim 4 jaar in dozen zit aangepakt worden en geordend. Daarnaast moeten we leerkrachten vinden voor 21!!! scholen. Mooi dat er zoveel plaatsen interesse hebben in een goede training, maar... u begrijpt het is een hele klus voldoende gekwalificeerde leerkrachten te vinden.
Emily Dela Roca Giron
Maart 1961 - November 2009
Afgelopen weekend nam de Heer toch onverwacht tot zich één van onze zeer trouwe werkers onder de armsten van Calapan, Mindoro. Ze bracht velen tot Christus en organiseerde lively hood prgramma’s onder de armsten om hen toch een klein inkomen te kunnen geven. We zullen haar missen als collega, maar laten we vooral haar man en drie kinderen (18-26 jaar) opdragen in gebed nu ze zonder vrouw en moeder weer verder moeten. Apol moest 2 dagen na de begrafenis al weer aan het werk in Manilla.
De Parol; het teken van kerst in de Filippijnen
Vanaf deze plek wil ik u en jullie allen een heel gezegende kerst en alle goeds voor 2010 toewensen!
Hartelijke groet voor u en jullie allen!
Iljo de Keijzer